28^η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

 

Σεβαστοί ιερείς ,αξιότιμοι κύριοι εκπρόσωποι της Κυβέρνησης,της Περιφέρειας, της Δημοτικής αρχής, των ενόπλων Δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας καθώς και εκπρόσωποι συλλόγων και οργανώσεων  , κυρίες και κύριοι  . 82 χρόνια μας χωρίζουν από το φθινοπωρινό ξημέρωμα της 28^ης  Οκτωβρίου του 1940 ,που την ησυχία του τάραξαν οι σειρήνες, για να αναγγείλουν , αυτό που όλοι απεύχονταν. Την με το έτσι θέλω είσοδο  της χώρας μας στον μύλο του πολέμου. Δεν ήταν κάτι ασυνήθιστο τότε. Κάθε γενιά της ελεύθερης πατρίδας είχε βιώσει από μία και δύο φορές την αιματοχυσία. Η ορμή της επανάστασης είχε οπλίσει για έναν αιώνα τις δυνάμεις της φυλής και το συναίσθημα της απολύτρωσης έφτασε την Ελλάδα περίπου στα σημερινά της σύνορα. Τα πράγματα όμως είχαν αλλάξει δραματικά και τα γεγονότα που ακολούθησαν κατέστησαν την απόφαση για αγώνα ενάντια σε υποψήφιους κατακτητές , πραγματικό άθλο.

Από την μια η Ιταλία , μια αυτοκρατορία που είχε ήδη κατακτήσει Λιβύη, Αιθιοπία και Αλβανία, ονειρευόταν την ανασύσταση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αυτό που λέμε σήμερα , αναθεωρητισμός. Βασισμένη σε μια αποικιοκρατία με βαριά βιομηχανία , σύγχρονο στρατό με  8 εκατομμύρια λόγχες και κάτω από ένα αποφασισμένο φασιστικό καθεστώς μπήκε στο δρόμο του συναγωνισμού , απέναντι στη ναζιστική Γερμανία που επέδειξε μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στο δικό της πεδίο κατάκτησης.

Αντίθετα η μικρή Ελλάδα αγωνιζόταν για επιβίωση. Ταλανιζόταν ακόμα από διχασμούς . Αυτόν μεταξύ Βενιζελικών και Βασιλικών που ήταν και η αιτία της Μικρασιατικής καταστροφής διαδέχθηκε ο διαχωρισμός του έθνους σε κατεστημένο και προλεταριάτο που δυστυχώς εξελίχθηκε και έφτασε εν μέσω πολέμου και κατοχής σε εμφύλιο σπαραγμό. Επίσης και στην Ελλάδα όπως και στις  περισσότερες χώρες της Ευρώπης  ανέλαβαν φασιστικές κυβερνήσεις , πατώντας πάνω στην αγανάκτηση των λαών από τα αποτελέσματα του Α Παγκόσμιου Πολέμου, την Ανεργία την φτωχοποίηση, την επιδημία του 1920, την οικονομική καταστροφή του 1929. Απανωτές κρίσεις δηλαδή. Μας θυμίζει κάτι αυτό; Κυρίως όμως η μικρή Ελλάδα των 7,5 εκατομμυρίων ψυχών ,αγωνίστηκε για να αποκαταστήσει σε σπίτια και δουλειές 1,5 εκατομμύρια πρόσφυγες που έπρεπε να ξεκινήσουν τη ζωή τους από το τίποτα. Ήταν μια τεράστια προσπάθεια και μόλις πριν τον πόλεμο άρχισε να φαίνεται κάτι θετικό στον ορίζοντα. Όχι όμως χωρίς συνέπειες. Είχε χαθεί η Δημοκρατία και διαφαινόταν η  ηθική και κοινωνική παρακμή   της αστικής τάξης ενώ μέρος του λαού ζούσε στο περιθώριο. Πόσα αρνητικά αν τα μετρήσει κανείς. Χρειαζόμασταν χρόνο για να αντιμετωπίσουμε αυτό που ερχόταν. Χρόνο για να οργανωθούμε , να εξοπλιστούμε να συνεργαστούμε να ενισχύσουμε τις συμμαχίες μας να επουλώσουμε τις πληγές μας. Αλλά ο χρόνος δε σε περιμένει  . Σου χτυπάει την πόρτα ακόμα και όταν  κάνεις πως κοιμάσαι . Αυτό δεν κάναμε στον τορπιλισμό της Έλλης; Ψάχναμε αυτό που ξέραμε και είχαμε βρει.

Όταν όμως το ιταλικό τελεσίγραφο απαιτούσε γη και ύδωρ όλα αυτά σβήστηκαν στη συνείδηση του καθενός και με μια ψυχή όλοι σηκώσαμε το ανάστημα. Αυτός ήταν κι ο πρώτος άθλος. Αν κρίνουμε από την ιστορία μας , αξιοθαύμαστος. Δε ζήσαμε και πολλές τέτοιες στιγμές. Αλλά έχει και συνέχεια . Σωστές επιλογές στη στρατιωτική οργάνωση παρά την απουσία σύγχρονου εξοπλισμού , αλλά ενισχυμένα αμυντικά έργα, ικανότατοι αξιωματικοί,  έμπειρο πυροβολικό και η αρχική ιταλική επίθεση τσακίστηκε στα βουνά της Πίνδου , ενώ το ξεπερασμένο ιππικό μας διέλυσε τους αλπινιστές. Ο ηρωισμός των λόχων προκαλύψεως έφτασε στο σημείο ,οι λίγοι να έχουν περικυκλώσει τους πολλούς .Από εκεί και πέρα τα υπόλοιπα τα έχει γράψει η ιστορία και τα έχει μελετήσει η παγκόσμια κοινότητα . Δεν ήταν άθλος μόνο των μάχιμων μονάδων . Το χρεώνουμε σε όλο τον  ελληνικό λαό που συνέχιζε να δουλεύει ενώ βομβαρδιζόταν ,να κουβαλάει εφόδια στη λάσπη και το χιόνι  , να πολεμάει με παγωμένα τα δάχτυλα των ποδιών . Άνδρες και γυναίκες δώσανε παραπάνω από αυτό που μπορούσανε για να γιορτάσουνε τη νίκη. Σαν ένα τάμα προς την Παναγία και σαν ξεχασμένο όρκο απέναντι στις χαμένες πατρίδες . Όλοι μπήκαν θαρρείς σε ένα ποτάμι εξαγνισμού για να ξορκίσουνε το κακό της φυλής. Να γίνουμε καλύτεροι ,να βγει μια καλύτερη κοινωνία Ελλήνων  έστω και μέσα από το δράμα του πολέμου. Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες είπαν. Και ναι ήταν άθλος γιατί ο Έλληνας έκανε αυτό που τον κρατάει παρόντα στην ιστορία εδώ και 4 χιλιάδες χρόνια .Σαν ελεύθερο πνεύμα που ήταν πάντα και ενάντια σε κάθε βία και τυραννία, έμεινε άφοβος , ακλόνητος ,απροσκύνητος και φώναξε δυνατά το ΟΧΙ .Πολέμησε όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για τους άλλους, για την κοινή ελευθερία τόσο στην πρώτη γραμμή όσο και στην αντίσταση. Γίνεται ακόμα  μια φορά παράδειγμα για όλους. 700.000 θύματα. Περίπου το 10% του λαού. Τεράστια θυσία για μια μικρή χώρα.

Αλλά το κακό δεν ξορκίστηκε . Αυτό το σαράκι της φυλής ,ο διχασμός, παραμόνευε και ταλαιπώρησε το έθνος για μια ολόκληρη δεκαετία , ενώ  το αποτύπωμά του βασανίζει ακόμα τις μνήμες.

Φτάσαμε σήμερα εδώ και διαπιστώνουμε ότι μετά από τόσα χρόνια δε λείπουν οι προκλήσεις. Όσο και αν κοιμηθήκαμε για λίγο στο Ευρωπαϊκό όνειρο,  βρισκόμαστε πάλι θαρρείς  στις ίδιες συνθήκες που προεξόφλησαν τότε τον μεγάλο πόλεμο. Η Ιστορία    επαναλαμβάνεται λένε. Ναι , αλλά κυρίως πρέπει να διδάσκει. Και το δίδαγμα πρέπει να το αντιλαμβάνεται κάποιος προτού να είναι αργά.

 

Παραγνωρίσαμε σήμερα την αξία της ειρήνης και ξεθώριασε  η συνείδηση της Δημοκρατίας.  Το ενδιαφέρον για τα κοινά και η έννοια του ενεργού πολίτη χάνονται κάτω από τη φαινομενική ευμάρεια της ατομικότητας. Φεύ. Μάταια. Αυτό που έκανε την Ελλάδα Δύναμη ήταν η Συλλογικότητα και ο κύκλος των πολιτών είτε αυτός ο κύκλος ήταν τα τείχη της πόλης είτε οι κυκλικοί χοροί της φυλής. Αδιαφορία και αδράνεια βλέπουμε στα φαινόμενα του σήμερα , που  αποπνέουν δυσοσμία  και ασυδοσία. Κάθε αντίδραση που θα έπρεπε πηγάζει από την πνευματική μας παρακαταθήκη  δεν είναι εφικτή γιατί θάφτηκε από το υλιστικό βάρος της παγκοσμιοποίησης και την αλλοτρίωση κυρίως των νέων που έχουν χάσει την επαφή με τον σεβασμό . Λείπει η ομοψυχία και ήδη είμαστε χωρισμένοι σε πολιτικές , συλλογικές και οικονομικές φατρίες. Αλλοίμονο αν χρειαστεί ξανά ένας πόλεμος για να συνέλθουμε, όπως φορμαρίζεται πάνω στο αμόνι και τη φωτιά, το σκουριασμένο μέταλλο.   Έχουμε  ευθύνη όλοι για αυτό . Και αν το πετύχουμε , και καλούμαστε επιτακτικά να το κάνουμε , αυτός θα είναι ένα άθλος αντάξιος όσων προηγήθηκαν , Άθλος που θα μας κάνει περήφανους και για αυτό δεν υπάρχουν περιθώρια για συμβιβασμούς αλλά θάρρος , αποφασιστικότητα  και φρόνηση .

Ας μείνει λοιπόν ζωντανό το ΟΧΙ  στην ιστορική μας  μνήμη και ας αποτελεί πυξίδα γι το μέλλον της χώρας.